Milan

Damianox

Pełna nazwa: Associazione Calcio Milan
Data założenia: 16. 12. 1899
Adres klubu: Via Filippo Turati 3, 20121 Milano
Telefon: +39 0262281
Fax: +39 026598876
Stadion: Giuseppe Meazza - San Siro
Pojemność stadionu: 85 700 miejsc
Przydomek: Rossoneri
Barwy klubowe: czerwono-czarne
Prezydent: Silvio Berlusconi
Trener: Carlo Ancelotti
Kapitan: Paolo Maldini
Główny sponsor: BetAndWin
BRAMKARZE

1 Nelson Dida 1973. 10. 07 PROFIL
16 Zeljko Kalac 1972. 12. 16 PROFIL
29 Valerio Fiori 1969. 04. 27 PROFIL

OBROŃCY

2 Marcos Cafu 1970. 06. 07 PROFIL
3 Paolo Maldini (C) 1968. 06. 26 PROFIL
25 Daniele Bonera 1981. 05. 31 PROFIL
31 Rodrigo Digao 1985. 08. 14 ---
27 Serginho 1971. 06. 27 PROFIL
19 Giuseppe Favalli 1972. 01. 08 PROFIL
36 Matteo Darmian 1989. 12. 02 ---
18 Marek Jankulovski 1977. 05. 09 PROFIL
4 Kakhaber Kaladze 1978. 02. 27 PROFIL
13 Alessandro Nesta 1976. 03. 19 PROFIL
44 Massimo Oddo 1976. 06. 14 PROFIL
17 Dario Simic 1975. 11. 12 PROFIL

POMOCNICY

5 EMERSON Ferreira da Rosa 1976. 04. 04 PROFIL
23 Massimo Ambrosini 1977. 05. 29 PROFIL
32 Cristian Brocchi 1976. 01. 30 PROFIL
8 Gennaro Ivan Gattuso 1978. 01. 09 PROFIL
20 Yoann Gourcuff 1986. 07. 11 PROFIL
22 Ricardo Kaká 1982. 04. 22 PROFIL
21 Andrea Pirlo 1979. 05. 19 PROFIL
10 Clarence Seedorf 1976. 04. 01 PROFIL
34 Ibrahim Ba 1973. 11. 12 ---

NAPASTNICY

94 Willy Aubameyang 1987. 02. 16 ---
11 Alberto Gilardino 1982. 07. 05 PROFIL
9 Filippo Inzaghi 1973. 08. 09 PROFIL
- Alexandre Pato 1989. 09. 02 PROFIL
99 Ronaldo 1976. 09. 22 PROFIL

TRENER

- Carlo Ancelotti 1959. 06. 10 PROFILWersja włoska:

Inno Milan

Milan Milan solo con te
Milan Milan sempre per te

Camminiamo noi accanto ai nostri eroi
sopra un campo verde, sotto un cielo blu
Conquistate voi una stella in piu
a brillar per noi
e insieme cantiamo

Milan Milan solo con te
Milan Milan sempre per te

oh oh oh oh oh
oh oh oh oh oh oh oh oh
una grande squadra
sempre in festa ole
oh oh oh oh oh
oh oh oh oh oh oh oh oh
oh oh oh oh oh
e insieme cantiamo

Milan Milan solo con te
Milan Milan sempre per te

Con il Milan nel cuore
nel profondo dell'anima
un vero amico sei
e insieme cantiamo

Milan Milan solo con te
Milan Milan sempre per te

oh oh oh oh oh... Wersja polska:

Milan Milan, tylko z Tobą
Milan Milan, zawsze dla Ciebie

Walczymy u boku naszych bohaterów
Na zielonej murawie, pod błękitem nieba
Zdobądźcie kolejną gwiazdę
By błyszczała dla nas
I razem śpiewamy

Milan Milan, tylko z Tobą
Milan Milan, zawsze dla Ciebie

(oo-oo-oo-oo-oo)
(oo-oo-oo-oo-oo-oo-oo-oo)
wielki zespół
wiecznie w radości ole!
(oo-oo-oo-oo-oo)
(oo-oo-oo-oo-oo-oo-oo-oo)
(oo-oo-oo-oo-oo)
i razem śpiewamy

Milan Milan, tylko z Tobą
Milan Milan, zawsze dla Ciebie

Z Milanem w sercu
Z głębi duszy
Jesteś prawdziwym przyjacielem
I razem śpiewamy

Milan Milan, tylko z Tobą
Milan Milan, zawsze dla Ciebie

(oo-oo-oo-oo-oo...)
Najwyższe zwycięstwo u siebie: AC Milan - Audax Modena 13:0 1914
Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe: Ausonia - AC Milan 0:10 1919
Najwyższa porażka u siebie: AC Milan - Bologna 0:8 1922
Najwyższa porażka na wyjeździe: Juventus - Milan 8:2 1927AC Milan jest rekordzistą Włoch pod względem meczów bez porażki w Serie A. Passa Rossonerich trwała nieprzerwanie przez 58 spotkań (od 26 maja 1991 do 21 marca 1993 r.).

Rekordowa seria Milanu meczów bez porażki w europejskich pucharach - 17 (od 19 kwietnia 1972 do 10 kwietnia 1974 r.). To 6. wynik pod tym względem w Europie.

W sezonie 1968/69 Milan w 30 meczach Serie A stracił zaledwie 12 bramek. Średnia - 0.4 straconego gola na mecz. To rekord Włoch.

AC Milan dwukrotnie kończył rozgrywki o mistrzostwo Włoch bez porażki: w roku 1907 - 4 zwycięstwa i 2 remisy oraz w sezonie 1991/92 - 22 zwycięstwa i 12 remisów.

W sezonie 1993/94 oba mediolańskie kluby zdobyły europejskie trofeum - AC Milan Puchar Europy - Inter Puchar UEFA. To jedyny przypadek dwóch klubów z jednego miasta w historii.

AC Milan trzykrotnie eliminował z pucharów obrońcę trofeum - 2 razy z Pucharu Europy, 1 raz z Pucharu Zdobywców Pucharów
Najlepsi strzelcy w historii Milanu:

Lp. Piłkarz Bramki Sezony

1. Gunnar Nordahl 221 8
2. Andriy Shevchenko 173 7
3. Gianni Rivera 164 18
4. José Altafini 161 18
5. Aldo Boffi 136 9
6. Marco Van Basten 124 7
7. Giuseppe Santagostino 106 11
8. Pierino Prati 102 7
9. Louis Van Hege 98 7
10. Albertino Bigon 90 9
Najwięcej występów w Milanie:

Lp. Piłkarz Mecze

1. Paolo Maldini (*) 818
2. Franco Baresi 719
3. Gianni Rivera 658
4. Alessandro Costacurta 649
5. Mauro Tassotti 583
6. Mario Anquilletti 418
7. Cesare Maldini 412
8. Demetrio Albertini 406
9. Nils Liedholm 394
10. Alberigo Evani 393

Gwiazdką (*) oznaczono zawodników nadal grającychSezon w liczbach:

1899: Założenie klubu Milan Football and Cricket Club
1900: Udział w Mistrzostwach Federacji
1901: Mistrzostwo Włoch
1902: Przegrany finał z zespołem Genoa
1903: Odpadnięcie w eliminacjach
1904: Odpadnięcie w eliminacjach
1905: Wicemistrzostwo Grupy Lombardzkiej
1906: Mistrzostwo Włoch
1907: Mistrzostwo Włoch
1908: Nie brał udziału w Mistrzostwach
1909: 2 miejsce w eliminacjach Lombardii
1909/10: 7 miejsce w lidze (Girone Unico Nazionale)
1910/11: Wicemistrzostwo Grupy Liguria-Lombardia-Piemont
1911/12: Wicemistrzostwo Grupy Liguria-Lombardia-Piemont
1912/13: Mistrzostwo Grupy Liguria-Lombardia, 4 miejsce w Grupie Finałowej Alta Italia
1913/14: 3 miejsce w Grupie Lombardia-Piemont
1914/15: 1 miejsce w Grupie D Alta Italia, 2 miejsce w Grupie B półfinałów, 4 miejsce w Grupie Finałowej
1916: Puchar Federacji
1919/20: 1 miejsce w Grupie B Lombardia, 3 miejsce w Grupie A półfinałów
1920/21: 1 miejsce w Grupie B Lombardia, 4 miejsce w Grupie A półfinałów
1921/22: 8 miejsce w Grupie A Ligi Północnej (w formule CCI)
1922/23: 4 miejsce w Grupie B Ligi Północnej
1923/24: 7 miejsce w Grupie B Ligi Północnej
1924/25: 8 miejsce w Grupie B Ligi Północnej
1925/26: 7 miejsce w Grupie B Ligi Północnej
1926/27: 2 miejsce w Grupie B Mistrzostw Narodowych, 6 miejsce w Grupie Finałowej
1927/28: 4 miejsce w Grupie A Mistrzostw Narodowych, 6 miejsce w Grupie Finałowej
1928/29: 2 miejsce w Grupie A Mistrzostw Narodowych
1929/30: 11 miejsce w Serie A
1930/31: 12 miejsce w Serie A
1931/32: 4 miejsce w Serie A
1932/33: 11 miejsce w Serie A
1933/34: 9 miejsce w Serie A
1934/35: 10 miejsce w Serie A
1935/36: 8 miejsce w Serie A
1936/37: 4 miejsce w Serie A
1937/38: 3 miejsce w Serie A
1938/39: 9 miejsce w Serie A
1939/40: 8 miejsce w Serie A
1940/41: 3 miejsce w Serie A
1941/42: 9 miejsce w Serie A
1942/43: 6 miejsce w Serie A
1944: 3 miejsce w Mistrzostwach Lombardii
1945: 6 miejsce w Torneo Benefico Lombardo
1945/46: 4 miejsce w Campionato Alta Italia, 3 miejsce w Grupie Finałowej
1946/47: 4 miejsce w Serie A
1947/48: 2 miejsce w Serie A
1948/49: 3 miejsce w Serie A
1949/50: 2 miejsce w Serie A
1950/51: Mistrzostwo Włoch; Puchar Łaciński
1951/52: 2 miejsce w Serie A
1952/53: 3 miejsce w Serie A
1953/54: 3 miejsce w Serie A
1954/55: Mistrzostwo Włoch
1955/56: 2 miejsce w Serie A; Puchar Łaciński
1956/57: Mistrzostwo Włoch
1957/58: 9 miejsce w Serie A
1958/59: Mistrzostwo Włoch
1959/60: 3 miejsce w Serie A
1960/61: 2 miejsce w Serie A
1961/62: Mistrzostwo Włoch
1962/63: 3 miejsce w Serie A, Puchar Europy
1963/64: 3 miejsce w Serie A
1964/65: 2 miejsce w Serie A
1965/66: 7 miejsce w Serie A
1966/67: 8 miejsce w Serie A; Puchar Włoch
1967/68: Mistrzostwo Włoch; Puchar Zdobywców Pucharów
1968/69: 2 miejsce w Serie A; Puchar Europy; Puchar Interkontynentalny
1969/70: 4 miejsce w Serie A
1970/71: 2 miejsce w Serie A
1971/72: 2 miejsce w Serie A; Puchar Włoch
1972/73: 2 miejsce w Serie A; Puchar Włoch; Puchar Zdobywców Pucharów
1973/74: 7 miejsce w Serie A
1974/75: 5 miejsce w Serie A
1975/76: 3 miejsce w Serie A
1976/77: 10 miejsce w Serie A; Puchar Włoch
1977/78: 4 miejsce w Serie A
1978/79: Mistrzostwo Włoch
1979/80: 3 miejsce w Serie A; spadek do Serie B wskutek decyzji FIGC
1980/81: 1 miejsce w Serie B, awans do Serie A
1981/82: 14 miejsce w Serie A, spadek do Serie B; Puchar Mitropa
1982/83: 1 miejsce w Serie B, awans do Serie A
1983/84: 8 miejsce w Serie A
1984/85: 5 miejsce w Serie A
1985/86: 7 miejsce w Serie A
1986/87: 5 miejsce w Serie A; Klubowe Mistrzostwo Świata
1987/88: Mistrzostwo Włoch; Superpuchar Włoch
1988/89: 3 miejsce w Serie A; Puchar Europy
1989/90: 2 miejsce w Serie A; Puchar Europy; Superpuchar Europy; Puchar Interkontynentalny
1990/91: 2 miejsce w Serie A; Superpuchar Europy; Puchar Interkontynentalny
1991/92: Mistrzostwo Włoch; Superpuchar Włoch
1992/93: Mistrzostwo Włoch; Superpuchar Włoch
1993/94: Mistrzostwo Włoch; Puchar Europy; Superpuchar Włoch
1994/95: 4 miejsce w Serie A; Superpuchar Europy
1995/96: Mistrzostwo Włoch
1996/97: 11 miejsce w Serie A
1997/98: 10 miejsce w Serie A
1998/99: Mistrzostwo Włoch
1999/00: 3 miejsce w Serie A
2000/01: 6 miejsce w Serie A
2001/02: 4 miejsce w Serie A
2002/03: 3 miejsce w Serie A; Puchar Europy; Puchar Włoch; Superpuchar Europy
2003/04: Mistrzostwo Włoch; Superpuchar Włoch
2004/05: 2 miejsce w Serie A
2005/06: 2 miejsce w Serie A
Król strzelców Serie A: 16

Piłkarz Sezon

Aldo Boffi 1938/39
Aldo Boffi 1939/40
Aldo Boffi 1941/42
Gunnar Nordahl 1949/50
Gunnar Nordahl 1950/51
Gunnar Nordahl 1952/53
Gunnar Nordahl 1953/54
Gunnar Nordahl 1954/55
Jose Altafini 1961/62
Pierino Prati 1967/68
Gianni Rivera 1972/73
Pietro Paolo Virdis 1986/87
Marco van Basten 1989/90
Marco van Basten 1991/92
Andriy Shevchenko 1999/00
Andriy Shevchenko 2003/04
Carlo Ancelotti (TRENER)

Data urodzenia: 1959. 06. 10
Debiut w Milanie (P): 1987. 08. 23
Debiut w Milanie (T): 2001. 11. 13
Miejsce urodzenia: Reggiolo
Narodowość: Włoch
Pozycja: Pomocnik/Trener
Waga: 74 kg.
Wzrost: 179 cm.
Numer: -
Koniec kontraktu: Czerwiec 2008
Występy: 160
Gole: 11
Poprowadził Milan: --- razy

Carlo Ancelotti urodził się 10 czerwca 1959 roku w Reggiolo (Włochy) w rodzinie nienależącej do najzamożniejszych. Jego ojciec posiadał gospodarstwo rolne, matka natomiast zajmowała się domem. Po ukończeniu dwóch szkół udał się do technikum w Modenie, stamtąd po dwóch latach przeniósł się do Parmy. Na uczelni w Rzymie otrzymał tytuł technika elektronika.

Swoją karierę piłkarską rozpoczął w Reggianie. Poważną grę rozpoczął w juniorach AC Parmy, lecz do osiemnastego roku życia rzadko występował w podstawowej jedenastce. W 1977 roku AC Parma z Carlo Ancelottim w składzie zajęła drugą lokatę w tabeli Serie C (w barażu spotkała się z Triestiną). Młody Ancelotti zdobył w tym meczu dwie bramki i to właśnie on zagwarantował awans swojej drużyny do Serie B. Utalentowanym graczem zaczęli się wówczas interesować najwięksi włoscy giganci. Ostatecznie pod koniec 1987 roku przeniósł się do AS Romy. W Rzymie Ancelotti u boku takich tuzów jak Paulo Roberto Falcao, Agostino Di Bartolomei czy Roberto Pruzzo uczył się reguł myśli szkoleniowych. Jego przełożonym był Nils Liedholm, a w latach późniejszych Sven-Göran Eriksson. Później otrzymał powołanie do reprezentacji narodowej Włoch. Swój debiut okrasił bramką w meczu z Holandią. W sezonie 1982/1983 zdobył z Romą Scudetto. Jeszcze lepiej szło Giallorossim w Pucharze Włoch - ten prestiżowy tytuł zdobywali w latach 1980, 1981, 1983, 1984. Jednak Ancelottiemu coraz częściej dawały o sobie znać kontuzje.

Kolejnym etapem jego przygody z futbolem okazał się AC Milan. Pod wrażeniem jego gry był Arrigo Sacchi. To właśnie on namówił Silvio Berlusconiego do sprowadzenia Carlo do Milanu. Zespół miał wówczas w składzie takich zawodników jak Marco Van Basten, Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Franco Baresi czy Paolo Maldini. Drużyna posiadająca w swoich szeregach takie znakomitości musiała odnosić sukcesy. W 1992 roku, trapiony przez coraz poważniejsze kontuzje, Ancelotti zdecydował się zawiesić piłkarskie buty na kołku.

Skończenie swojej kariery wyszło mu wcale nie najgorzej. Arrigo Sacchi zaproponował mu funkcję asystenta trenera reprezentacji Włoch. Pojechał więc na pierwsze Mistrzostwa Świata do USA, gdzie Roberto Baggio i inni ku zdziwieniu wszystkich zdobyli tytuł wicemistrzów świata. Po początkującego trenera nikt jednak nie myślał się zgłaszać. Pierwszą jego posadą była funkcja trenera walczącej o awans Reggiany - zespołu, w którym niejako stawiał pierwsze kroki za czasów swojej piłkarskiej kariery. Ancelotti nie miał uprawnień koniecznych do zostania pierwszym trenerem. Tymczasowo w protokole zastępował go Giorigio Ciaschini. O sprawie awansu przesądziła wygrana z Venezią, dzięki której jego drużyna załapała się na ostatnią (czwartą) pozycję premiowaną awansem do ekstraklasy. Z Reggiany trafił do AC Parmy. W Parmie przywitano Carlo z otwartymi rękoma. Fani Parmy jednakże nie mogli zapomnieć tego, że to właśnie on wprowadził ich odwiecznego rywala do Serie A. Można powiedzieć, że Carletto spisywał się świetnie. Zaprowadził on swoją drużynę na drugą pozycję w tabeli (premiowaną grą w Lidze Mistrzów). Mając w składzie Hernana Crespo, Fabio Cannavaro i Liliana Thurama, zadanie okazało się przyjemnością. Jednak boje w Champions League nie trwały długo - Parma niemalże natychmiast odpadła z tych rozgrywek. Na koniec sezonu zajęła szóstą lokatę, a ta nie wystarczyła do zatrzymania Carlo na pozycji szkoleniowca. Po Ancelottim pieczę nad drużyną objął Alberto Malesani.

8 lutego 1999 roku Ancelotti przejął kontrolę nad Juventusem Turyn. Myślał wtedy, że właśnie realizuje się jego ogromne marzenie. W sezonie 1998/1999 Stara Dama ukończyła rozgrywki na piątym miejscu. W obozie nadzieje na Scudetto były ogromne. Praca w Juventusie nie szła Ancelottiemu najlepiej, dlatego jego miejsce latem 2001 roku zajął Marcello Lippi.

Przez kilka kolejnych miesięcy Carlo pozostawał bez pracy. Prezydent AC Milanu - Silvio Berlusconi - zwolnił z funkcji trenera Turka Fatiha Terima i zastąpił go właśnie Ancelottim. W Milanie nadszedł czas odbudowy zespołu. W szeregi Rossonerich wstąpili Rivaldo, Tomasson i Pirlo. W sezonie 2002/2003 szanse na Scudetto rozwiał Juventus, który zajął pierwszą pozycję w lidze. Jednakże Milan wciąż walczył o Champions League i Puchar Włoch. Majowy finał w Manchesterze wygrał po rzutach karnych Milan, pokonując Juventus. Następnie zwycięstwo w Pucharze Włoch - tym samym podwójna korona padła łupem Milanu. Potem doszła wygrana w Superpucharze Europy, natomiast walka o Puchar Interkontynentalny skończyła się porażką z Boca Juniors. Sezon 2002/2003 przyniósł "czerwono-czarnym" 17. Scudetto. Sezon 2004/2005 nie zaowocował niczym dobrym - porażka na wszystkich szczeblach. Jedynym pocieszeniem było zdobycie Superpucharu Włoch. W finale Ligi Mistrzów z FC Liverpoolem w Stambule Milan roztrwonił przewagę trzech bramek w sześć minut i przegrał po rzutach karnychLorenzo BUFFON 1949-1959
Bramkarz, który razem z Nilsem Liedholmem wygrał cztery mistrzostwa z Milanem w latach 50-tych. Zadebiutował w wieku 20 lat, kiedy był czwartym bramkarzem i następnie był numerem 1 przez całą następną dekadę. Zagrał 15 razy dla Italii zanim przeniósł się do Genoi a potem do Interu.

Mauro TASSOTTI 1980-1997
Mauro Tassotti zagrał 581 spotkań dla Rossonerich. Został zakupiony z Lazio i stał się jednym z najbardziej konsekwentnym piłkarzem grającym we Włoszech. Zdobył międzynarodowe wyróżnienia, ale tylko kiedy Arrigo Sacchi był trenerem kadry.

Franco BARESI 1977-1997
Wybrany włoskim piłkarzem wieku. Franco Baresi będzie zapamiętany jako jeden z największych piłkarzy. Zagrał 716 raz dla Milanu w ciągu 20 lat i był wodzem jednej z najlepszych defensyw w historii włoskiej piłki. Kiedy zakończył przygodę z piłką, Milan zastrzegł jego numer 6.

Paolo MALDINI 1985-...
Były kapitan Italii i zawodnik z największą ilością rozegranych meczów w jej barwach. Maldini uznany został za najlepszego lewego obrońcę świata w latach 90-tych. Syn innego bohatera Milanu Cesare. Paolo wygrał praktycznie każdą indywidualną nagrodę jaka była możliwa.

Giovanni TRAPATTONI 1960-1971
Były trener reprezentacji. Trapattoni znany był jako ciężko pracujący pomocnik Rossonerich. W klubie grał ponad dekadę i zdobył wiele trofeów wliczając dwa tytuły Serie A i dwa Puchary Europy. W 1963 w spotkaniu z Brazylią świetnie krył Pelego.

Frank RIJKAARD 1988-1993
Holenderski pomocnik, który był częścią holenderskiego tria Milanu w latach 80-tych. Najwyżej oceniany holenderski pomocnik, Rijkaard bodajże, był najważniejszym holenderskim elementem w drużynie. Zagrał 148 spotkań w Serie A i zdobył 16 bramek.

Gianni RIVERA 1960-1979
Oryginalne Złote Dziecko włoskiego futbolu, elegancki pomocnik grający dla Milanu ponad 15 lat. Zadebiutował w wieku 19 lat krótko po przenosinach z Alessandrii i stał się powszechnie uznanym kadrowiczem - nawet kiedy nie pokazywał tej samej formy klubowej w reprezentacji.

Nils LIEDHOLM 1949-1961
Mistrz podań, Liedholm rozegrał 359 spotkań i strzelił 81 bramek. 'Liddas' również z sukcesami trenował Milan prowadząc go do Mistrzostwa Włoch, to samo powtórzył później z Romą. Mówiono, że rozegrał dwa sezony bez zmarnowanego podania...

Gunnar NORDAHL 1949-1956
Pięciokrotny zwycięza Capocannoniere podczas gry w Milanie. Szwedzki gigant stał się legendą włoskiej piłki. Zdobył 210 bramek dla klubu wliczając 35 goli podczas jednego sezonu. Jego przezwisko 'il pompiere' - strażak - wzięło się z powodu jego profesji w jego rodzimym kraju.

Marco VAN BASTEN 1987-1995
Latający środkowy napastnik Holandii, który odgrywał znaczącą rolę w Milanie w latach 80-tych i wczesnych latach 90-tych. Trzy razy wybrany Piłkarzem Roku w Europie. Van Basten strzelił 109 bramek w 168 występach w klubie. Dwukrotnie zostawał królem strzelców Serie A. W 1995 roku zmuszony był zakończyć piłkarską karierę z powodu kłopotów z kostką.

Jose ALTAFINI 1959-1966
Brazylijski napastnik, który zdobył mistrzostwo z Milanem, kiedy debiutował w klubie. Zwinny napastnik stał się również integralną częścią drużyny która wygrała Puchar Europy w 1963 roku. Później grał dla Napoli i Juventusu. Jego przezwisko - 'Conileone' - pół królik, pół lew.

Arrigo SACCHI 1987-1991
Przybył z Serie B i od razu poprowadził Milan w swoim debiutanckim sezonie do mistrzostwa w Serie A. Spędził cztery lata w klubie, który nigdy nie zawiódł i nie kończył niżej niż na trzecim miejscu. Poprowadził również klub do dwóch triumfów w Pucharze Europy, do zdobycia dwóch pucharów interkontynentalnych i jednego Superpucharu Europy. Odegrał potężną rolę w zrewolucjonizowaniu włoskiego stylu gry na własne ustawienie 4-4-2 z presingiem.
1. kolejka 26. 08. 2007, 15:00 Genoa - AC Milan 0:3 >>>
2. kolejka 03. 09. 2007, 18:00 AC Milan - Fiorentina 1:1 >>>
3. kolejka 16. 09. 2007, 18:00 AC Siena - AC Milan 1:1 >>>
4. kolejka 23. 09. 2007, 20:30 AC Milan - AC Parma 1:1 >>>
5. kolejka 26. 09. 2007, 20:30 Palermo - AC Milan 2:1 >>>
6. kolejka 30. 09. 2007, 15:00 AC Milan - Catania 1:1 >>>
7. kolejka 07. 10. 2007, 20:30 Lazio Rzym - AC Milan 1:5 >>>
8. kolejka 21. 10. 2007, 15:00 AC Milan - Empoli 0:1 >>>
9. kolejka 28. 10. 2007, 20:30 AC Milan - AS Roma 0:1 >>>
10. kolejka 31. 10. 2007, 20:30 Sampdoria - AC Milan 0:5 >>>
11. kolejka 03. 11. 2007, 20:30 AC Milan - Torino 0:0 >>>
12. kolejka 23. 01. 2008, 20:30 Atalanta - AC Milan : >>>
13. kolejka 25. 11. 2007, 15:00 Cagliari - AC Milan 1:2 >>>
14. kolejka 01. 12. 2007, 20:30 AC Milan - Juventus 0:0 >>>
15. kolejka 30. 01. 2008, 20:30 Reggina - AC Milan : >>>
16. kolejka 13. 02. 2008, 20:30 AC Milan - Livorno : >>>
17. kolejka 23. 12. 2007, 15:00 Inter - AC Milan 2:1 >>>
18. kolejka 13. 01. 2008. 20:30 AC Milan - SSC Napoli 5:2 >>>
19. kolejka 20. 01. 2008. --:-- Udinese - AC Milan : >>>
20. kolejka 27. 01. 2008. --:-- AC Milan - Genoa : >>>
21. kolejka 03. 02. 2008. --:-- Fiorentina - AC Milan : >>>
22. kolejka 10. 02. 2008. --:-- AC Milan - AC Siena : >>>
23. kolejka 17. 02. 2008. --:-- AC Parma - AC Milan : >>>
24. kolejka 24. 02. 2008. --:-- AC Milan - US Palermo : >>>
25. kolejka 27. 02. 2008. --:-- Catania - AC Milan : >>>
26. kolejka 02. 03. 2008. --:-- AC Milan - Lazio Rzym : >>>
27. kolejka 09. 03. 2008. --:-- Empoli - AC Milan : >>>
28. kolejka 16. 03. 2008. --:-- AS Roma - AC Milan : >>>
29. kolejka 19. 03. 2008. --:-- AC Milan - Sampdoria : >>>
30. kolejka 22. 03. 2008. --:-- Torino - AC Milan : >>>
31. kolejka 30. 03. 2008. --:-- AC Milan - Atalanta : >>>
32. kolejka 06. 04. 2008. --:-- AC Milan - Cagliari : >>>
33. kolejka 13. 04. 2008. --:-- Juventus - AC Milan : >>>
34. kolejka 20. 04. 2008. --:-- AC Milan - Reggina : >>>
35. kolejka 27. 04. 2008. --:-- Livorno - AC Milan : >>>
36. kolejka 04. 05. 2008. --:-- AC Milan - Inter : >>>
37. kolejka 11. 05. 2008. --:-- SSC Napoli - AC Milan : >>>
38. kolejka 18. 05. 2008. --:-- AC Milan - Udinese : >>>Data Spotkanie Rozgrywki Stadion Wynik

2007 - 07 - 29, 18:00 Calcio Lecco - AC Milan Towarzyski Rigamonti-Cepi (Lecco) 0:4
2007 - 08 - 03, 16:30 AC Milan - PSV Railway Cup Moskwa 0:0
2007 - 08 - 05, 16:00 AC Milan - Lokomotiv M. Railway Cup Moskwa 3:3
2007 - 08 - 09, 21:00 Betis Sevila - AC Milan Towarzyski Manuel Ruiz 1:0
2007 - 08 - 14, 20:30 AC Milan - Inter M. Trofeo TIM San Siro 0:1
2007 - 08 - 14, 20:30 AC Milan - Juventus Trofeo TIM San Siro 1:0
2007 - 08 - 17, 19:00 AC Milan - Juventus Trofeo Berl. San Siro 2:0
2007 - 08 - 26, 15:00 Genoa - AC Milan Serie A Luigi Ferraris 0:3
2007 - 08 - 31, 20:45 AC Milan - Sevilla S.P.E. Montecarlo 3:1
2007 - 09 - 03, 18:00 AC Milan - Fiorentina Serie A San Siro 1:1
2007 - 09 - 16, 18:00 AC Siena - AC Milan Serie A Artemio Franchi 1:1
2007 - 09 - 18, 20:45 AC Milan - Benfica L. Liga Mistrzów San Siro 2:1
2007 - 09 - 22, 20:30 AC Milan - AC Parma Serie A San Siro 1:1
2007 - 09 - 26, 20:30 Palermo - AC Milan Serie A Renzo Barbera 2:1
2007 - 09 - 30, 15:00 AC Milan - Catania Serie A San Siro 1:1
2007 - 10 - 03, 20:45 Celtic - AC Milan Liga Mistrzów Celtic Park 2:1
2007 - 10 - 07, 20:30 Lazio Rzym - AC Milan Serie A Olimpico 1:5
2007 - 10 - 21, 15:00 AC Milan - Empoli Serie A San Siro 0:1
2007 - 10 - 24, 20:45 AC Milan - Szachtar Liga Mistrzów San Siro 4:1
2007 - 10 - 28, 20:30 AC Milan - AS Roma Serie A San Siro 0:1
2007 - 10 - 31, 20:30 Sampdoria - AC Milan Serie A Luigi Ferraris 0:5
2007 - 11 - 03, 20:30 AC Milan - Torino Serie A San Siro 0:0
2007 - 11 - 06, 20:45 Szachtar - AC Milan Liga Mistrzów Shakhtar Stadium 0:3
2007 - 11 - 25, 15:00 Cagliari - AC Milan Serie A Sant'Elia 1:2
2007 - 11 - 28, 20:45 Benfica L. - AC Milan Liga Mistrzów Estadio da Luz 1:1
2007 - 12 - 01, 20:30 AC Milan - Juventus Serie A San Siro 0:0
2007 - 12 - 04, 20:45 AC Milan - Celtic Liga Mistrzów San Siro 1:0
2007 - 12 - 13, 11:30 Urawa - AC Milan 1/2 finału KM Stadium Yokohama 0:1
2007 - 12 - 16, 11:30 AC Milan - Boca Juniors Finał KM Stadium Yokohama 4:2
2007 - 12 - 20, 20:45 AC Milan - Catania Coppa Italia San Siro 1:2
2007 - 12 - 23, 15:00 Inter - AC Milan Serie A San Siro 2:1
2008 - 01 - 13, 15:00 AC Milan - SSC Napoli Serie A San Siro 5:2
2008 - 01 - 16, 20:30 Catania - AC Milan Coppa Italia Angelo Massimino :
2008 - 01 - 20, --:-- Udinese - AC Milan Serie A Friuli :
2008 - 01 - 23, 20:30 Atalanta - AC Milan Serie A Azzurri d'Italia :
2008 - 01 - 27, --:-- AC Milan - Genoa Serie A San Siro :
2008 - 01 - 30, 20:30 Reggina - AC Milan Serie A Oreste Granillo :
2008 - 02 - 03, --:-- Fiorentina - AC Milan Serie A Artemio Franchi :
2008 - 02 - 10, --:-- AC Milan - AC Siena Serie A San Siro :
2008 - 02 - 13, 20:30 AC Milan - Livorno Serie A San Siro :
2008 - 02 - 17, --:-- AC Parma - AC Milan Serie A Ennio Tardini :
2008 - 02 - 24, --:-- AC Milan - US Palermo Serie A San Siro :
2008 - 02 - 27, --:-- Catania - AC Milan Serie A Angelo Massimino :
2008 - 03 - 02, --:-- AC Milan - Lazio Rzym Serie A San Siro :
2008 - 03 - 09, --:-- Empoli - AC Milan Serie A Carlo Castellani :
2008 - 03 - 16, --:-- AS Roma - AC Milan Serie A Olimpico :
2008 - 03 - 19, --:-- AC Milan - Sampdoria Serie A San Siro :
2008 - 03 - 22, --:-- Torino - AC Milan Serie A Olimpico :
2008 - 03 - 30, --:-- AC Milan - Atalanta Serie A San Siro :
2008 - 04 - 06, --:-- AC Milan - Cagliari Serie A San Siro :
2008 - 04 - 13, --:-- Juventus - AC Milan Serie A Comunale :
2008 - 04 - 20, --:-- AC Milan - Reggina Serie A San Siro :
2008 - 04 - 27, --:-- Livorno - AC Milan Serie A Armando Picchi :
2008 - 05 - 04, --:-- AC Milan - Inter Serie A San Siro :
2008 - 05 - 11, --:-- SSC Napoli - AC Milan Serie A San Paolo :
2008 - 05 - 18, --:-- AC Milan - Udinese Serie A San Siro

Adminek

tez dlugi post ale byl edytowany przezemnie

Admin Pawlik

Associazione Calcio Milan - włoski klub piłkarski z siedzibą w Mediolanie, klubowy mistrz Europy i świata.

Zespół występuje w koszulkach w czerwono-czarne pasy oraz czarnych spodenkach; od barw wywodzi się ich przydomek rossoneri ("czerwono-czarni"). Jeden z najbardziej utytułowanych klubów w historii: 7 razy zwyciężył w Pucharze Europy (drugie miejsce za Realem Madryt) a także 17 razy wygrał mistrzostwo Włoch (także drugie miejsce, za Juventusem) i 5 razy Puchar Włoch[1].

16 grudnia 2007, wygrywając finałowy mecz o klubowe mistrzostwo świata, Milan został najbardziej utytułowanym zespołem w historii na szczeblu międzynarodowym (18 oficjalnych trofeów).

Klub został utworzony 16 grudnia 1899 przez Herberta Kilpina i Alfreda Edwardsa, brytyjskich imigrantów. Pamiętając o swoich początkach zespół zachował w nazwie angielską nazwę miasta, zamiast włoskiej formy Milano.

Tradycyjnie A.C. Milan (nazywany przez kibiców na całym świecie po prostu Milan) był klubem związanym ze środowiskiem robotniczym i związkami zawodowymi, podczas gdy drugi znany zespół z Mediolanu - Inter, był wspierany przez bogatszych kibiców.

Obecnie podział ten ulega zatarciu, a od około 20 lat istnieje jego odwrócenie na szczeblu klubowych władz; Milan jest kierowany przez magnata medialnego i byłego konserwatywnego premiera Italii Silvia Berlusconiego, podczas gdy Interem zarządza centrolewicowy biznesmen Massimo Moratti.

Swoje domowe mecze Milan rozgrywa na miejskim Stadionie Giuseppe Meazzy (potocznie nazywanym San Siro), na którym gra również Inter.

A.C. Milan jest członkiem grupy G-14. Sponsorem generalnym klubu jest austriacka firma bwin.com.

Adminek

Associazione Calcio Milan - włoski klub piłkarski z siedzibą w Mediolanie, klubowy mistrz Europy i świata.

Zespół występuje w koszulkach w czerwono-czarne pasy oraz czarnych spodenkach; od barw wywodzi się ich przydomek rossoneri ("czerwono-czarni"). Jeden z najbardziej utytułowanych klubów w historii: 7 razy zwyciężył w Pucharze Europy (drugie miejsce za Realem Madryt) a także 17 razy wygrał mistrzostwo Włoch (także drugie miejsce, za Juventusem) i 5 razy Puchar Włoch.

16 grudnia 2007, wygrywając finałowy mecz o klubowe mistrzostwo świata, Milan został najbardziej utytułowanym zespołem w historii na szczeblu międzynarodowym (18 oficjalnych trofeów).

Klub został utworzony 16 grudnia 1899 przez Herberta Kilpina i Alfreda Edwardsa, brytyjskich imigrantów. Pamiętając o swoich początkach zespół zachował w nazwie angielską nazwę miasta, zamiast włoskiej formy Milano.

Tradycyjnie A.C. Milan (nazywany przez kibiców na całym świecie po prostu Milan) był klubem związanym ze środowiskiem robotniczym i związkami zawodowymi, podczas gdy drugi znany zespół z Mediolanu - Inter, był wspierany przez bogatszych kibiców.

Obecnie podział ten ulega zatarciu, a od około 20 lat istnieje jego odwrócenie na szczeblu klubowych władz; Milan jest kierowany przez magnata medialnego i byłego konserwatywnego premiera Italii Silvia Berlusconiego, podczas gdy Interem zarządza centrolewicowy biznesmen Massimo Moratti.

Swoje domowe mecze Milan rozgrywa na miejskim Stadionie Giuseppe Meazzy (potocznie nazywanym San Siro), na którym gra również Inter.

A.C. Milan jest członkiem grupy G-14. Sponsorem generalnym klubu jest austriacka firma bwin.com.

Stroje

Stroje domowe

Stroje Wyjazdowe

Strój Bramkarza

Mediolański klub został założony 16 grudnia 1899 jako Milan Cricket and Foot-Ball Club przez brytyjskiego imigranta Herberta Kilpina i byłego brytyjskiego wicekonsula Alfreda Edwardsa (ten drugi został jego pierwszym prezydentem). Klub posiadał dwie sekcje: krykieta (dowodzoną przez Edwarda Berrę) i piłki nożnej (prowadzoną przez Davida Allisona).

15 stycznia 1900 Milan rozegrał swój pierwszy mecz w historii, wygrywając z zespołem Mediolanum 2:0. Dokładnie trzy miesiące później Mediolańczycy rozegrali pierwsze spotkanie w oficjalnych zawodach. W meczu trzeciej rundy mistrzostw Włoch przegrali z FC Torinese 0:3. W tym samym roku Milan zdobył też swoje pierwsze trofeum, wygrywając Medal Króla.

W 1901 piłkarze Milanu dotarli do finału mistrzostw kraju, gdzie pokonali w wyjazdowym spotkaniu niepokonaną dotychczas drużynę z Genui 3:0. Obronili również Medal Króla, a po trzecim triumfie z rzędu w tych rozgrywkach zdobyli to trofeum na własność.

Na kolejny tytuł mistrzowski piłkarze Milanu czekali do 1906. W grupie finałowej uzyskali tyle samo punktów co Juventus. Po remisie w pierwszym meczu barażowym zespół z Turynu nie przyjechał na rewanż i tym samym tytuł trafił do Mediolanu. Rok później rossoneri obronili mistrzostwo.

W 1908 mediolański klub, podobnie jak kilka innych czołowych włoskich drużyn, został wykluczony z rozgrywek z powodu posiadania w drużynie obcokrajowców. Wtedy też z klubu wystąpiła "postępowa" grupa członków, zakładając swoją własną drużynę - Internazionale. Rok później zawieszone zespoły zostały przywrócone do rozgrywek. W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował dalsze pozycje w oficjalnych rozgrywkach.

W 1916 zespół zdobył Puchar Federalny, o który walczyły włoskie zespoły w zastępstwie zawodów o mistrzostwo Włoch przerwanych z powodu I wojny światowej.

W 1919 z powodu zawieszenia działalności przez sekcję krykieta zespół zmienił nazwę na Milan Football Club. Po wznowieniu rozgrywek o mistrzostwo Włoch Milan dwukrotnie odpadł w grupie półfinałowej.

W sezonie 1921/22 nastąpił konflikt pomiędzy włoską federacją piłkarską (FIGC) a klubami żądającymi utworzenia jednolitej najwyższej klasy rozgrywkowej. Konflikt zakończył się założeniem konkurencyjnej federacji - Confederazione Calcistica Italiana. W mistrzostwach CCI wystartowało większość czołowych klubów Włoch, w tym Milan, który zajął dziewiątą pozycję w grupie eliminacyjnej.

Rok później spór został zażegnany, a najlepsze kluby powróciły do FIGC i wystartowały w rozbudowanych Mistrzostwach Pierwszej Dywizji. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsce, będąc pod wodzą pierwszego w swojej historii zagranicznego trenera (nie licząc założyciela klubu, Kilpina) - Ferdinanda Oppenheima.

W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował miejsce w środku grup eliminacyjnych. 19 września 1926 klub rozegrał swój pierwszy mecz na nowo wybudowanym stadionie San Siro, przegrywając z Interem 3:6. Na tym stadionie oba mediolańskie kluby grają do dzisiaj.

W sezonie 1926/27 po raz pierwszy rozgrywki o mistrzostwo Włoch odbyły się bez eliminacji regionalnych. W podzielonej na 2 grupy dwudziestozespołowej Dywizji Narodowej Milan zajął drugie miejsce w eliminacjach, a następnie szóste w finałach, co było najlepszym wynikiem klubu od czasu zakończenia wojny.

W 1929 Milan znalazł się o krok od awansu do finałowego dwumeczu, zajmując drugie miejsce w grupie eliminacyjnej. W barażu o awans do Pucharu Mitropa Mediolańczycy zmierzyli się Genoą. Po dwóch meczach i dogrywkach doszło do losowania, które rossoneri przegrali.

Rozgrywki sezonu 1929/30 po raz pierwszy zostały rozegrane pod nazwą Serie A. 6 października 1929 Milan wygrał w swoim historycznym meczu z Brescią 4:1, a pierwszego gola w Serie A dla Mediolańczyków strzelił Tansini. Przez kilka kolejnych sezonów drużyna grała ze zmiennym szczęściem, zajmując z reguły miejsca w środku tabeli.

W 1936 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu na Milan Associazione Sportiva. W tym samym roku Milan po raz pierwszy dotarł do półfinału Pucharu Włoch, przegrywając z Alessandrią.

26 czerwca 1938 mediolański zespół zadebiutował międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Mitropa, przegrywając 0:3 wyjazdowy mecz z rumuńskim zespołem Ripensia Timisoara. W rewanżu Milan nie zdołał odrobić strat i awansować do ćwierćfinału, wygrywając 3:1.

Na przełomie lat 1938 i 1939 faszystowski reżim Mussoliniego nakazał zmienić nazwę klubu na całkowicie włoską - Associazione Calcio Milano. Natomiast Aldo Boffi został w ówczesnym sezonie pierwszym w historii Milanu królem strzelców Serie A, strzelając 19 bramek. Wyczyn swój powtórzył w latach 1940 i 1942.

Mimo rozpoczęcia II wojny światowej Serie A grała do 1943. Milan nie odniósł w niej większych sukcesów, podobnie jak w dwóch następnych latach w turniejach regionalnych organizowanych w zastępstwie zawieszonej ligi. Wyjątkiem był rok 1942, w którym zespół dotarł po raz pierwszy do finału Pucharu Włoch, przegrywając po barażowym meczu z Juventusem 1:4.

14 czerwca 1945 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu, która obowiązuje do dnia dzisiejszego - Associazione Calcio Milan.

Jesienią 1945 Serie A wznowiła rozgrywki. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsce ex aequo z zespołem Brescii. Po barażach Mediolańczycy awansowali do grupy finałowej, gdzie stanęli na najniższym stopniu podium.

W styczniu 1947 Milan po raz pierwszy objął prowadzenie w tabeli ligi włoskiej. Ostatecznie po fatalnej końcówce sezonu z trudem zajął drugie miejsce. Rok później do Mediolanu przybył reprezentant Szwecji, Gunnar Nordahl. Od tego momentu klub na długie lata zagościł w czołówce włoskiego i europejskiego futbolu.

W 1950 Milan już z tercetem szwedzkich napastników w składzie (Gren, Nordahl i Liedholm (potocznie nazywanych Gre-No-Li) zdobył wicemistrzostwo Włoch, plasując się tuż za Juventusem. Ten ostatni został jednak pokonany w Turynie 7:1.

Do historii włoskiego futbolu przeszedł Nordahl, który ustanowił aktualny do dziś rekord wszech czasów ligi włoskiej - 35 goli w jednym sezonie. Łącznie szwedzki napastnik pięciokrotnie zostawał królem strzelców Serie A (w latach 1950, 1951, 1953, 1954 i 1955).

W następnym sezonie Milan po raz czwarty w historii został mistrzem Włoch. Dodatkowo mediolański zespół zdobył Puchar Łaciński, wygrywając w finale z Lille OSC 5:0.

Aż do 1957 Milan przez 10 sezonów z rzędu zawsze zajmował miejsce na podium. W tym ostatnim, a także dwa lata wcześniej (1955), klub zdobył kolejne tytuły mistrzowskie. Natomiast w 1956 po raz drugi wygrał rozgrywki Pucharu Łacińskiego. W tym samym roku zespół wziął udział w pierwszej edycji rozgrywek o Puchar Europy.

W historycznym meczu, 1 listopada 1955, rossoneri przegrali na własnym boisku z FC Saarbrücken 3:4. W rewanżu Milan odrobił straty wygrywając 4:1, a później dotarł do półfinału w którym okazał się minimalnie słabszy od późniejszego triumfatora, Realu Madryt.

W 1958 Milan po raz pierwszy zagrał w finale europejskich pucharów, przegrywając w Brukseli po dogrywce z Realem 2:3.

Kolejny tytuł mistrzowski mediolański klub zdobył w 1962, pod wodzą trenera Nerea Rokki, a José Altafini został królem strzelców ligi. Rok później rossoneri po raz pierwszy wygrali w rozgrywkach o Puchar Europy, dokonując tego także jako pierwszy włoski zespół. Na londyńskim Wembley Milan pokonał SL Benfica 2:1. Kapitanem zwycięskiego zespołu był Cesare Maldini.

22 maja 1963, finał Pucharu Europy: A.C. Milan - SL Benfica 2:1 (0:1)

Bramki: 0:1 Eusébio 19', 1:1 Altafini 58', 2:1 Altafini 70'
Skład Milanu: [1] Giorgio Ghezzi - [2] Mario David, [3] Mario Trebbi, [4] Victor Benitez, [5] Cesare Maldini (kapitan), [6] Giovanni Trapattoni - [8] Dino Sani, [10] Gianni Rivera - [7] Gino Pivatelli, [9] José Altafini, [11] Bruno Mora

Zwycięstwo to dało Milanowi prawo do gry o Puchar Interkontynentalny. Po zaciętym trójmeczu mediolański klub uległ brazylijskiemu Santosowi (z Pelém w składzie) 4:2, 2:4 i 0:1.

W kilku kolejnych latach Milan grał bez sukcesów. Sytuacja odmieniła się w 1967, gdy klub po raz pierwszy w historii zdobył Puchar Włoch, wygrywając z Padovą 1:0. Rok później mediolańczycy zdobyli swój dziewiąty tytuł mistrza Włoch, a w finałowym meczu Pucharu Zdobywców Pucharów pokonali Hamburger SV 2:0. Natomiast kolejnym królem strzelców ligi włoskiej w barwach Milanu został Pierino Prati.

W kolejnym sezonie (1968/69) klub dotarł do finału Pucharu Europy. Jego przeciwnikiem był Ajax Amsterdam, mający w swoim składzie Johana Cruijffa. Milan wygrał 4:1 i po raz drugi zdobył najcenniejsze europejskie trofeum, a hat-trick w meczu finałowym uzyskał Prati. Następnie po raz pierwszy w swojej historii zespół triumfował w Pucharze Interkontynentalnym, wygrywając dwumecz z argentyńskim Estudiantes La Plata (1:2 i 3:0).

Na zakończenie 1969 Gianni Rivera jako pierwszy gracz w historii Milanu został wybrany najlepszym piłkarzem Europy i otrzymał Złotą Piłkę.

Na kolejne sukcesy Milan czekał do 1972. Zdobył swój drugi Puchar Włoch, a rok później powtórzył to osiągnięcie, dokładając ponadto Puchar Zdobywców Pucharów po zwycięstwie 1:0 nad Leeds United. W dramatycznych okolicznościach Milan utracił szansę na dziesiąty tytuł mistrzowski. Cztery dni po finale PZP przegrał w wyjazdowym meczu z Weroną 3:5. Na pocieszenie Gianni Rivera zdobył tytuł króla strzelców Serie A.

W 1974 Milan po raz drugi z rzędu zagrał w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, jednak nie obronił trofeum, przegrywając z 1. FC Magdeburg 0:2. Nie sprostał również Ajaksowi w rywalizacji o Superpuchar Europy (1:0 i 0:6).

Po spadku formy w następnych latach Milan znalazł się w 1977 tuż nad strefą spadkową Serie A. Mediolański zespół w decydującym spotkaniu wygrał z Catanzaro 3:2 i uniknął spadku. W Pucharze Włoch natomiast Milan wygrał grupę półfinałową i w derbowym meczu finałowym na San Siro pokonał Inter 2:0 zdobywając to trofeum po raz czwarty.

W sezonie 1978/79 Milan toczył zaciętą walkę w lidze z Perugią. Mimo, że ich rywale nie przegrali ani jednego ligowego meczu, mediolańczycy zdobyli tytuł mistrzowski. Był to dziesiąty triumf zespołu, co oznaczało, że Milan jako trzeci klub we Włoszech (po Juventusie i Interze) uzyskał prawo do noszenia na koszulkach symbolicznej gwiazdki.

W 1980 została ujawniona afera "czarnego totka" (totonero). Działacze i piłkarze dziewięciu włoskich klubów organizowali nielegalne zakłady piłkarskie i manipulowali wynikami meczów rozgrywanych w lidze włoskiej. Za udział w tym procederze został m.in. dożywotnio zdyskwalifikowany prezydent Milanu Felice Colombo. Czasową karą dyskwalifikacji zostali ukarani trzej piłkarze mediolańskiego klubu: Albertosi, Morini i Chiodi.

Włoski trybunał sportowy zdegradował zespoły Milanu i Lazio do Serie B oraz przyznał ujemne punkty kilku innym zespołom.

Sezon 1980/81 Milan po raz pierwszy spędził w drugiej lidze włoskiej. Mediolańczycy wygrali te rozgrywki i awansowali do Serie A. Jednak w kolejnym sezonie rozbity klub nie zdołał zająć odpowiednio bezpiecznego miejsca w tabeli i po dramatycznej końcówce sezonu po raz kolejny znalazł się w Serie B.

W tym samym sezonie Milan wystartował w turnieju o Puchar Mitropa, w którym startowali zwycięzcy drugich lig z kilku krajów. Ostatecznie turniej zakończył się zwycięstwem włoskiego zespołu.

W 1983 Milan po raz drugi wygrał rozgrywki drugiej ligi. Od tego czasu nieprzerwanie gra w Serie A.

Po awansie Milan przez kilka sezonów próbował odbudować swoją pozycję, zajmując ostatecznie miejsca w środku ligowej tabeli.

Będący w kłopotach finansowych klub został przejęty na początku 1986 przez Silvia Berlusconiego, włoskiego magnata medialnego. Sezon 1986/87 Milan zakończył na piątym miejscu w tabeli, a Pietro Paolo Virdis został kolejnym królem strzelców ligi wśród rossonerich.

Latem 1987 Berlusconi zatrudnił w zespole trójkę Holendrów: Marco van Bastena, Franka Rijkaarda i Ruuda Gullita. Ten ostatni zdobył pod koniec roku Złotą Piłkę.

W czerwcu Milan wygrał zorganizowane przez Berlusconiego nieoficjalne mistrzostwa świata - Mundialito. W trzeciej już edycji zawodów klub pokonał zespoły Porto, Paris SG i Barcelony oraz zremisował z Interem, wygrywając turniej bez straty gola.

Rok później, latem 1988, Milan pod wodzą Arriga Sacchiego odzyskał tytuł mistrzowski, wygrywając na wyjeździe w decydującym meczu na dwie kolejki przed końcem rozgrywek z broniącym tytułu Napoli (z Diego Maradoną w składzie) 3:2.

Rok 1988 zakończył się przyznaniem van Bastenowi Złotej Piłki.

Wiosną sezonu 1988/89 Milan awansował do finału Pucharu Europy, wygrywając m.in. w półfinale z Realem Madryt 5:0. 24 maja 1989 mediolańczycy wygrali na Camp Nou w Barcelonie z rumuńską Steauą Bukareszt 4:0. Triumf Milanu obserwowało na katalońskim stadionie 90 tysięcy kibiców Milanu.

Do zwycięstwa w Europie rossoneri dołożyli rozgrywany po raz pierwszy Superpuchar Włoch (za rok 1988).

Rok 1990 zakończył się całkowitym sukcesem Milan na szczeblu międzynarodowym. Klub obronił zdobyty rok wcześniej Puchar Europy (1:0 z Benficą), po raz pierwszy triumfował w meczach o Superpuchar Europy (1:1 i 1:0 z Barceloną) oraz drugi raz w historii zdobył Puchar Interkontynentalny (1:0 z kolumbijskim Nacional Medellin).

Po raz drugi z rzędu Złotą Piłkę zdobył van Basten. Także po raz drugi całe podium tego plebiscytu zajęli piłkarze Milanu - co jest ewenementem w historii tej nagrody.

Do pełni szczęścia rossonerim zabrakło obrony mistrzowskiego tytułu. Zadecydowała przedostatnia kolejka, w której Milan przegrał wyjazdowy mecz z Weroną 1:2, podczas którego czerwone kartki ujrzeli trener i trzech graczy mediolańskiego zespołu. Natomiast van Basten zdobył tytuł króla strzelców ligi.

Triumf w Pucharze Europy dał Milanowi po raz kolejny prawo gry o dodatkowe trofea. Klub po raz drugi z rzędu zdobył Superpuchar Europy (1:1 i 2:0 z Sampdorią) oraz Puchar Interkontynentalny (3:0 z paragwajską Olimpią Asunción).

W sezonie 1990/91 Milan ponownie zajął drugie miejsce w Serie A. Natomiast w europejskich pucharach zespół odpadł w ćwierćfinale z Olympique Marsylia, po opuszczeniu boiska w trakcie awarii oświetlenia w końcówce wyjazdowego rewanżu. Mediolański klub został za to ukarany wykluczeniem z kolejnej edycji europejskich pucharów.

Następne lata to dominacja Milanu w Serie A. W latach 1992-1994 Milan trzy razy z rzędu wygrywał ligę włoską. W tym pierwszym sezonie po raz drugi królem strzelców został Marco van Basten. Został także pierwszym graczem w historii klubu, który trzykrotnie został uhonorowany Złotą Piłką.

W 1993 Mediolańczycy przegrali finałowe spotkanie Pucharu Europy (po raz pierwszy rozgrywane pod nazwą "Liga Mistrzów") z Olympique Marsylia (0:1). Rok później drużyna odbiła sobie to niepowodzenie, zdobywając piąty Puchar Europy, wygrywając w finale na Stadionie Olimpijskim w Atenach z Barceloną 4:0. Mecz ten został uznany w głosowaniu kibiców z okazji stulecia klubu za najlepszy w historii Milanu.

18 maja 1994, finał Pucharu Europy: A.C. Milan - FC Barcelona 4:0 (2:0)

Bramki: 1:0 Massaro 22', 2:0 Massaro 45', 3:0 Savićević 47', 4:0 Desailly 59'
Skład Milanu: [1] Sebastiano Rossi - [3] Christian Panucci, [6] Filippo Galli, [2] Mauro Tassotti (kapitan), [5] Paolo Maldini ([12] Stefano Nava 84') - [4] Demetrio Albertini, [8] Marcel Desailly, [7] Roberto Donadoni, [9] Zvonimir Boban - [10] Dejan Savićević, [11] Daniele Massaro

W tych samych latach Milan trzykrotnie wygrywał również mecze o Superpuchar Włoch. W międzyczasie klub ustanowił też rekord Włoch pod względem kolejnych meczów w Serie A bez porażki - 58.

Do bogatej kolekcji trofeów mediolański klub dołożył w początkach 1995 kolejny, wygrywając Superpuchar Europy po zwycięstwie w dwumeczu z londyńskim Arsenalem (0:0 i 2:0). W tym samym roku tytuł najlepszego piłkarza europejskich klubów a tym samym Złotą Piłkę, otrzymał liberyjski napastnik Milanu George Weah.

Pasmo sukcesów Milanu zakończyło się w 1996 zdobyciem 15. tytułu mistrzowskiego. Rok wcześniej klub przegrał kolejny finał Ligi Mistrzów (0:1 z Ajaxem).
W dwóch następnych latach klub osiągał bardzo słabe wyniki, co skutkowało brakiem awansu do europejskich pucharów. W rozgrywkach ligowych piłkarze Milanu zajmowali kolejno 11. i 10. pozycję. Jedynym jasnym punktem zespołu była gra w Pucharze Włoch, w którym Milan przegrał w finałowej rywalizacji latem 1998 z Lazio Rzym (1:0 i 1:3).

Na szczyt ligi włoskiej zespół powrócił w 1999. Milan w siedmiu ostatnich kolejkach Serie A odrobił siedmiopunktową stratę do rzymskiego Lazio i zdobył szesnasty tytuł mistrzowski.

W 2000 do mediolańskiego klubu dołączył Ukrainiec Andrij Szewczenko. Już w swoim pierwszym sezonie został królem strzelców Serie A, jednak Milan nie zdołał obronić tytułu plasując się się na najniższym stopniu ligowego podium.

W 2001 stanowisko trenera zespołu objął Carlo Ancelotti. Nowatorskie metody szkoleniowe oraz taktyka wprowadzone przez byłego gracza Milanu poskutkowały kolejnym pasmem sukcesów w historii klubu - już w sezonie 2001/02 mediolański zespół dotarł do półfinału Pucharu UEFA, gdzie odpadł po dwumeczu z Borussią Dortmund (0:4 i 3:1).

W 2003 rossoneri w półfinale Ligi Mistrzów zagrali po raz pierwszy w historii z innym zespołem z Włoch - Interem. Po zaciętych derbach do finału awansował Milan (0:0 i 1:1). W finale przeciwnikiem Mediolańczyków był kolejny rywal z Serie A - Juventus. Po bezbramkowym remisie Milan wygrał w rzutach karnych 3-2 i po raz szósty sięgnął po Puchar Europy.

Opaskę kapitana w tym meczu nosił Paolo Maldini. Po 40 latach włoski obrońca powtórzył wyczyn swojego ojca Cesare, który zdobył najcenniejsze europejskie trofeum jako kapitan Milanu w 1963.

W tym samym roku klub po raz piąty zdobył Puchar Włoch, pokonując w finale Romę (4:1 i 2:2). W sierpniu rossoneri pokonali w meczu o Superpuchar Europy FC Porto 1:0.

W sezonie 2003/04 Milan zdobył siedemnasty, ostatni jak dotychczas tytuł mistrzowski. Pomógł w tym nowy rozgrywający mediolańskiej drużyny - Brazylijczyk Kaká, wspomagany przez Szewczenkę, który zdobył swój drugi tytuł króla strzelców ligi włoskiej. W rozgrywkach międzynarodowych zespołowi szło nieco gorzej. Milan przegrał po rzutach karnych z Boca Juniors mecz o Puchar Interkontynentalny, natomiast w Lidze Mistrzów klub odpadł w ćwierćfinale z Deportivo La Coruña głównie dzięki słabemu meczowi rewanżowemu (4:1 i 0:4).

Rossoneri zakończyli sezon zdobyciem piątego Superpucharu Włoch, co jest do dziś rekordem tych rozgrywek. Natomiast pod koniec roku Szewczenko jako piąty gracz w historii Milanu zdobył Złotą Piłkę.

W 2005 klub zajął drugie miejsce zarówno w lidze włoskiej jak i Lidze Mistrzów. W tej ostatniej Milan rozgrywał dramatyczne mecze. W półfinale (2:0 i 1:3 z PSV Eindhoven) zdobył bramkę na wagę awansu już w doliczonym czasie gry. W finale z Liverpoolem Mediolańczycy prowadzili do przerwy trzema bramkami, by ostatecznie zremisować 3:3. W rzutach karnych lepszy okazał się zespół z Anglii.

W sezonie 2005/06 Milan zajął początkowo drugie miejsce w Serie A, zdobywając 88 punktów, co było klubowym rekordem. W 38 meczach zespół odniósł 28 zwycięstw, uzyskał 4 remisy i poniósł 6 porażek. Strzelił 85 bramek, tracąc 31. Klub dotarł też do półfinału Ligi Mistrzów.

Po zakończeniu sezonu okazało się, że Milan jest jednym z klubów zamieszanych w aferę Calciopoli. Brak bezpośrednich dowodów i istnienie jedynie poszlak związków z aferą spowodował, ze klub został potraktowany stosunkowo łagodnie. Ostatecznie, po odebraniu 30 punktów, zespół został sklasyfikowany się na trzeciej pozycji w tabeli.

Sezon 2006/07 mediolańska drużyna rozpoczęła z ośmioma ujemnymi punktami. Celem klubu w było wywalczenie w lidze miejsca uprawniającego do gry co najmniej w kwalifikacjach Ligi Mistrzów. Milan grał ze zmiennym szczęściem, osiągając jednak swój cel w kwietniu, po awansie na czwarte miejsce w tabeli.

Sezon ligowy rossoneri zakończyli bilansem: 19 zwycięstw, 12 remisów i 7 porażek. Strzelili 57 bramek, tracąc 36.

W Pucharze Europy, po wygraniu rozgrywek w swojej grupie, zespół eliminował kolejnych rywali w fazie pucharowej: Celtic, Bayern i Manchester United. Po meczach z tą ostatnią drużyną Milan awansował do finału, w którym jak dwa lata wcześniej zmierzył się z Liverpoolem. Po zwycięstwie 2:1 Mediolańczycy zdobyli najważniejsze europejskie trofeum piłkarskie po raz siódmy.

23 maja 2007, finał Pucharu Europy: A.C. Milan - Liverpool F.C. 2:1 (1:0)

Bramki: 1:0 Inzaghi 45', 2:0 Inzaghi 82', 2:1 Kuyt 89'
Skład Milanu: [1] Dida - [44] Massimo Oddo, [13] Alessandro Nesta, [3] Paolo Maldini (kapitan), [18] Marek Jankulovski ([4] Kacha Kaładze 80') - [8] Gennaro Gattuso, [21] Andrea Pirlo, [23] Massimo Ambrosini, [10] Clarence Seedorf ([19] Giuseppe Favalli 90+2') - [22] Kaká, [9] Filippo Inzaghi ([11] Alberto Gilardino 88')

Sezon 2007/08 Milan rozpoczął od zdobycia piątego w swojej historii Superpucharu Europy (europejski rekord) po zwycięstwie nad Sevillą FC 3:1. Ponieważ mediolański zespół osiągnął taką liczbę triumfów w tych rozgrywkach jako pierwszy w Europie, otrzymał prawo do zatrzymania tego trofeum na własność.

2 grudnia Złotą Piłkę otrzymał Kaká, będąc szóstym zawodnikiem w historii klubu który został laureatem tej nagrody.

Rok 2007 Milan zakończył zwycięstwem w klubowych mistrzostwach świata. W finałowym spotkaniu Mediolańczycy pokonali Boca Juniors 4:2. Oznaczało to, że po raz trzeci w historii Milan zdobył potrójną koronę (Puchar Europy, Superpuchar Europy i Puchar Świata). Tym samym włoski zespół został najbardziej utytułowanym klubem w oficjalnych rozgrywkach międzynarodowych, mając na koncie 18 trofeów
Podczas 75 dotychczas rozegranych sezonów ligi włoskiej Milan 73 razy występował w najwyższej klasie rozgrywkowej - Serie A. Tylko 2 razy mediolański klub zagrał w drugiej lidze - w sezonach 1980/81 i 1982/83.

W tabeli wszech czasów ligi włoskiej Milan zajmuje aktualnie 3. miejsce[3], ustępując jedynie Juventusowi i Interowi.

Sezon 2007/08 jest dla Milanu 38., w którym występuje on w rozgrywkach o europejskie trofeum. Dotychczas 9 edycji zakończyło się triumfem mediolańczyków. W finale Milan brał udział 14 razy. W tabeli wszech czasów europejskich pucharów klub zajmuje 5. miejsce[4].

Obecny sezon jest 9. z rzędu, w którym Milan zagra w europejskich pucharach (rekord klubu). Do sezonu 2007/08 mediolańczycy rozegrali w europejskich rozgrywkach dokładnie 300 spotkań. W spotkaniach tych zespół strzelił łącznie 500 bramek, tracąc ich 259.

W sezonach 2002/03 - 2006/07 Milan był jedyną drużyną, która wystąpiła we wszystkich pięciu edycjach Ligi Mistrzów awansując co najmniej do ćwierćfinału, z czego 3 razy zagrał w finale, 2 razy zwyciężając. Począwszy od sezonu 2000/01, Milan 7 razy z rzędu był najlepszą włoską drużyną w poszczególnych edycjach europejskich pucharów.

W sezonach 2005/06 i 2006/07 Milan okazał się najlepszy w rankingu klubowym UEFA.

Adminek

Obrazki cos nie tak ale to z winy html na wikipedi.pl

Damianox

Associazione Calcio Milan lub najzwyczajniej w świecie Milan – powstały 16 grudnia 1899 roku klub z założenia piłkarski, który zrzesza piłkarzy, których nie chcą w innych klubach z powodu zbyt wysokiego wieku i zbyt małych umiejętności. Stąd potocznie o Milanie mówi się dom starców.

Klub ma swoją siedzibę w Mediolanie we Włoszech, gdzie dzieli stadion z lokalnym rywalem, Interem. Co roku na derby miasta przychodzi ponad 85 tysięcy ludzi, z czego połowa wraca.

Milan jest jednym z wielu członków elitarnej grupy G-14.

[edytuj]
Przydomki
Oprócz domu starców Milan ma inne przydomki, jak np. Diavoli, co miało oznaczać diabły lub Rossoneri, czyli po prostu czerwono-czarni. Dla niepoinformowanych – są to nie tyle barwy klubowe, ale najbardziej przyjazne kolory dla oczu starszych ludzi.

[edytuj]
Ciekawostki
Średnia wieku piłkarzy nigdy nie spada poniżej 35,0.
W sezonie 2007/2008 klub przygarnął Ronaldo. To dziwne, gdyż ma on tylko 30 lat.
Sezon wcześniej do Chelsea odszedł Andrij Szewczenko. Był za młody.
Czterdziestoletni Paolo Maldini z AC Milan dwie ery temu otrzymał tytuł najlepszego młodego piłkarza roku.
Klub ma 10 drużyn młodzików, lecz z żadnej nie korzysta.
Każdy kibic Milanu ma około jednej trzeciej wieku swojego ulubionego piłkarza.
Milan to jedyna drużyna piłkarska na świecie, w której trener jest najmłodszą osobą w

Adminek

post z wikipedi zkopiowales po edytuj widac ;-p